Esther Vergeer is er nog niet uit en dat is niet geheel vreemd. Het is amper zes weken na het veroveren van haar zesde en zevende gouden Paralympische medaille in Londen. Ze won sinds 2003 alles wat er te winnen valt en is al de beste van de wereld en is nu 470 singlepartijen op rij ongeslagen. Winnen mag dan nooit vervelen, maar waar liggen de nieuwe doelen?
‘’Ik ben er nog niet uit’’, geeft ze haar twijfels toe. ‘’Londen ligt inderdaad nog maar zes, zeven weken achter me. Direct na terugkeer in Nederland werd ik meegezogen in huldigingen, sponsorbijeenkomsten en mediaverplichtingen. De rust is inmiddels weer wat teruggekeerd. Maar ik moet echt voor mezelf concluderen dat ik sinds de Paralympische finales geen racket meer heb aangeraakt. Ik heb er gewoon nog geen behoefte aan. En daar ben ik zelf misschien nog wel het meest verbaasd over.’’
Juist dat gevoel heeft haar doen besluiten zich af te melden voor de twee toernooien die volgende maand op de kalender staan, de Singles Masters in Mechelen en de Doubles Masters in Amsterdam. De Masters staan te boek als de officieuze WK’s van het rolstoeltennis, normaliter een aantrekkelijke prooi voor de 31-jarige Vergeer.
“Voorheen zou ik al lang weer in training zijn geweest voor de Masters. Nu ontbreken de kriebels en de motivatie om weer op die baan te gaan staan. Dan vind ik het niet eerlijk tegenover mezelf, mijn tegenstanders en de organisatie van die toernooien om te gaan spelen en dan maar op routine te zien waar het schip strandt. Die knoop heb ik dus wel doorgehakt. Het zal even wennen zijn, maar deze toernooien zal ik vanaf de kant gaan volgen.’’
Over haar deelname aan het laatste evenement van dit jaar, de NK medio december, heeft ze nog geen beslissing genomen. “Dit is de eerste keer in mijn carrière dat ik zo lang stil heb gestaan. Oké, ik doe mijn normale oefeningen omdat ik dat gewoon nodig heb. Maar verder voel ik geen druk om de draad weer op te pakken. Ik heb mezelf wel voorgenomen om ergens volgende week weer een balletje te gaan slaan. Gewoon, zo maar. Om te zien hoe het voelt, even proeven. Die ervaring neem ik dan mee. Ik laat het de komende tijd op me afkomen.’’
Esther Vergeer wil meer tijd gaan besteden aan haar Foundation om de gehandicaptensport nog meer onder de aandacht te krijgen.
De gisteravond uitgezonden NOS-documentaire ‘Gouden Esther Vergeer: ‘Wat nu?’ gaf al een openhartig beeld van de lastige T-splitsing die de Woerdense voor zich ziet.
,,Ik weet wel dat je geen definitief besluit moet nemen als je in deze gemoedstoestand verkeert. Je wordt nog te veel beïnvloed door gedachten en gevoelens die van rechts naar links schieten. De twijfel zal op gegeven moment vanzelf een richting uitgaan die goed voelt. Ik ben een doener. Het is niet iets waar ik me prettig bij voel. Maar in dit geval zal ik het moeten accepteren. Wat dat betreft ben ik al wel een fase verder.’’